Zomaar een voorbeeld. Nog eentje? Kan hoor, ik heb er genoeg. 😉
Again, lach niet, beloofd.
Eentje van iets andere orde. Tijdens mijn zwangerschap, in ons vorige huis nog, waren ze aan de weg aan het werken, de weg voor ons huis. De hele dag gebonk en gedoe voor de deur, terwijl ik ieder moment kon gaan bevallen.
Die bevalling bleef uit. Wat er wel gebeurde: Opeens viel een scheur mij op in de muur en het plafond. Zeker weten dat die nieuw was. Ik schrok. Hoe langer ik er naar keek, hoe groter en dieper de scheur leek te worden.
In mijn hoofd ging het heen en weer tussen “Ach, gewoon een scheurtje in het stucwerk, zoals wel vaker.” tot “Oh nee he.. dit komt nooit meer goed, door al dat trillen is ons huis helemaal kapot… die scheur, het hele huis stort straks in.” Ik zag het plafond al naar beneden komen en ons huis als een kaartenhuis in elkaar zakken.
Tuurlijk weet ik dan ergens, dat dat heus niet het geval is. Net zoals die snipers op het dak… Serieus.. Tuurlijk niet.. Maarja.. dat hoofd he.

Herken je dat? Dit soort doemscenario’s? Het overdenken van wat er allemaal mis kan gaan? Van kwaad tot erger tot het zweet je misschien wel letterlijk uitbreekt?

Gek kan ik er van worden.
Ik deelde dit als thema/ hulpvraag tijdens een coaching laatst. Ik leerde dat doemscenario’s bedenken een beschermingsmechanisme is. Je hoofd probeert controle te krijgen door alle mogelijke (al dan niet realistische) scenario’s te overzien en je zo te beschermen tegen onzekerheid en onvoorspelbaarheid. Want het gevoel van onzekerheid en onvoorspelbaarheid geeft je hoofd het idee dat je onveilig/ in gevaar bent.
Angst voor wat er mis kan gaan, angst om te falen, om fouten te maken, zit daar vaak onder. Onbewust. Iets wat vanuit je opvoeding of vanuit bijvoorbeeld je voorouderlijn meegenomen kan zijn in jouw huidige leven.
Supervervelend en vaak heel frustrerend. Want het kost mega veel energie. En wat doe je… Je probeert jezelf te beschermen tegen iets dat niet eens echt gebeurd is en.. let’s be honest.. misschien ook helemaal niet zo aannemelijk is om te gaan gebeuren…

Dit inzicht.. dat het een beschermingsmechanisme is… Heeft mij veel gebracht. Ik begreep opeens meer wat er gebeurde in mijn hoofd op zo’n moment. En het helpt me om die stroom aan doemscenario’s te onderbreken.
Want zodra ik me nu bewust wordt van dit mechanisme, dat zich in meer en mindere mate, met regelmaat laat zien, kan ik kiezen mijn lijf te voelen, in dat moment. In het werkelijke moment. Niet vanuit de oude angst (waarvan ik me dan niet echt bewust ben hoor, maar waarvan ik weet dat daar ergens de oorsprong ligt), niet vanuit de hang naar controle, dan voel ik dat ik veilig ben.
Letterlijk. Door me bewust te worden van het hier en nu, door om me heen te kijken, in gedachten te verwoorden wat mijn zintuigen in dat moment registreren, kom ik weer meer tot mezelf en kan ik dat beschermingsmechanisme laten weten dat het allemaal niet aan de orde is. En dat voelt fijn. Een stuk lichter. Door die veiligheid in mijn lijf te ervaren komt mijn zenuwstelsel weer tot rust, waardoor ik uit die angstreactie kan stappen als het ware.

Én dat vraagt naar nog wat diepere heling van die oude pijn, de angst voor het maken van fouten, angst om te falen, het niet goed te doen. Want die pijn zit er, mag weer gezien en gevoeld worden om daar zo weer een extra laagje van los te laten. Stap voor stap. Waardoor het voor mij steeds gemakkelijker wordt bij mezelf te blijven, ook wanneer iets moeilijk is en angst de kop op steekt.