Ik had een plan. En toen stelde ik uit. Ik at nog een cracker. Ik gooide mijn online winkelmand vol met 19 stuks en kocht uiteindelijk niks. Ik verdwaalde op insta en ververste mijn mailbrowser 30x in 10 minuten zonder een nieuwe email te ontvangen….
Vanochtend onder de douche dacht ik: “F*ck it, ik deel het gewoon, ik schrijf er een blog over, misschien heeft iemand er iets aan..”. En ik stelde uit.
Want ik vind het eng. Spannend om te delen, bang voor de reacties. Voor de veroordelingen. Terwijl ik aan alles voel: het mag de wereld in. Gedeeld worden. En iedereen mag er het zijne van denken. Zelf weten.
Tweestrijd dus. Ik vraag je in ieder geval dit: als je verder leest, lees dan met een zo open mogelijke blik.
Als je me volgt op Insta, weet je dat ik in december niet mijn beste tijd heb gehad.
Ik had paniekaanvallen en was doodsbang. Ik geloof dat dit in gang gezet is na een van de trainingsdagen Intuitief Systemisch Coachen, die ik volgde. We deden daar een oefening om kennis te maken met systemisch werk en representant staan.
Degene die voor mijn lichaam representant stond, leek helemaal kapot te gaan, ze maakt zich klein en voelde een heel zware, pijnlijke en angstige energie.
Ik zag het gebeuren en in mij wakkerde een grootse angst aan. Doodsangst. Ik voelde me zo klein en zo bang. Ik checkte compleet uit, dissocieerde me helemaal van mijn lichaam om me maar niet meer zo te hoeven voelen.
Een bekende reactie van mij (en misschien ook wel voor jou). Uitchecken als het te moeilijk/ spannend wordt. Een strategie die ik op jonge leeftijd al ontwikkeld heb om me veiliger te voelen, de pijn of de angst even uit te schakelen om ‘door’ te kunnen met het leven.
Ik herken deze strategie ook bij de vrouwen met wie ik werk. Het is een veelvoorkomende traumareactie. Gelukkig ook eentje die te helen is, te verzachten, zodat de impact ervan vermindert in jouw dagelijks leven.
Na een fijne interventie van de trainer, voelde ik me veiliger en lichter. Het leek weer oke en ik kon weer aanwezig zijn.
Als je wel eens een healing bij me gehad hebt, weet je dat ik altijd zeg: “Weet dat de healing tot wel een week door kan werken en als er iets is, als het te heftig is of je hebt vragen, altijd laten weten.”
Nou dat geldt dus ook voor een opstelling. Dat kan nog wel even nawerken. En dat deed het.
Die avond thuis, was het oke, ik was heel moe en onder de indruk, maar oke. De dagen daarna startte de paniek. Getriggert door een scheur in een muur in de bijkeuken.
Lang verhaal kort: Ik googelde vlak voor ik ging slapen wat over een werkende muur (houten opbouw) en kwam terecht op een website met informatie over scheuren in gevels en opeens zag ik de scheur van beneden in de bijkeuken in mijn gedachten en ontstond er paniek. De website stond vol met verschillende scenario’s en verschillende soorten scheuren en daar.., in het donker van de nacht, raakte ik compleet in paniek door een groot rood kruis op de website, bij een bepaalde soort scheur. Want die leek misschien wel op de soort scheur in de bijkeuken. En believe me or not.. in de dagen daarna zag ik ons huis meerdere keren compleet instorten, dacht ik dat we volledig in de schulden terecht zouden komen door onoplosbare funderingsproblemen, had ik al brieven geschreven naar mijn rijke oom die ik nooit zie, om geld te lenen, en zag ik onze, maar vooral Fenne’s toekomst compleet in rook opgaan. “Dit komt nooit meer goed”, dacht ik.
’s Nachts was ik blij als ik bij Fenne kon liggen omdat zij me nodig had, “omdat ik haar dan ten minste kon beschermen als het huis instortte”.
Ik stond de hele dag aan en zag opeens overal scheuren en problemen die in mijn hoofd voor altijd onoplosbaar waren of ons op een andere manier in grote problemen zou brengen.
Heftig was het. Een aantal moeilijke, stressvolle weken volgden met af en aan paniekaanvallen en angstige nachten.
Gelukkig kon ik het met mijn Allerliefste lief delen en die reageerde superlief. Hij probeerde me gerust te stellen door de situatie uit te leggen en regelde zelfs een bouwkundige om (inmiddels ALLE door mij) gevonden scheuren en mogelijke problemen te laten controleren.
Nou, de beste man maakte zich meer zorgen om de oplaadkabels van onze iphones die continu in het stopcontact zitten dan om welke scheur dan ook.
Een opluchting natuurlijk en tegelijkertijd wist ik: Hiermee is mijn probleem niet opgelost. Want ik voelde aan alles dat hier heel wat anders aan de hand was dan ‘gewoon’ bang zijn voor een scheur in een muur. Hier onder schuilde een diepe angst. Een doodsangst. Dezelfde angst als die ik tijdens die trainingsdag voelde. Complete verwarring en bang dat alles en iedereen die me lief was dood zou gaan of in heeeele grote problemen zou komen.
Alle oplossingen en geruststellingen deed ik meteen te niet, vanuit die angst.
“Het huis verkopen of scheuren laten fixen helpt me nu niet. Dit is echt mijn grootste angst. De diepste angst ever. En ik voel dat dit echt een heel oud stuk is in mij, van toen ik nog heel jong was. Al heb ik geen idee wat.”
Zei ik huilend aan de keukentafel terwijl mijn Allerliefste lief met oplossingen en relativering kwam.
Ik wist: hier moet ik iets mee. Een angst zo diep dat ‘ie nu pas naar boven komt, en ik moet er wat mee, want dit wil ik niet langer zo voelen.
Ook hier, lang verhaal klein beetje korter:
Samen met twee andere coaches/healers ging ik aan de slag met mijn angsten. Een opstelling volgde. Hier bij mij thuis. Het was een bijzonder dag, waarin we van alles in elkaar triggerde en de opstelling liet wel een en ander zien, maar het voelde onaf. Er was nog een stukje ‘te vaag’. Ik voelde dat er nog iets te spannend was om het volledig onder ogen te komen, helemaal te durven voelen.
Maar het was oke zo, in dat moment. Het mocht nog even verder zakken.
Het duurde allemaal even, en na een paar dagen en heel wat appcontact verder, werd er iets gezegd over een verlies in de baarmoeder. Een stukje dat ik zou zijn kwijtgeraakt in de tijd dat ik in de baarmoeder bij mijn moeder zat.
Dit was al wel eerder gevallen, maar had ik in volle veroordeling en weerstand weggeduwd als: “wat een onzin en weet echt niet wat ik daar nou mee moet”.
En toch bleef het hangen en bleef ik er aan denken. Weer wat appcontact verder en weer kwamen de woorden in mijn inbox:
“Maar ik vermoed toch wel dat er iets in die baarmoeder kwijt is geraakt”.
Volgende appje: “Voor jou”.
“Ja” typte ik terug , en “Diepe zucht”.
Niet veel later barste ik in tranen uit. Ontroostbaar. Wel 20 minuten lang. Zo hard gehuild, ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit eerder deed.
Het was bizar en voelde onwerkelijk. En tegelijkertijd flitste er allerlei herinneringen en beelden aan mij voorbij die te maken hadden met tweelingen, het alleen (moeten) laten van een tweelinghelft (bijv. door ziekte), mijn vroegere beste vriend, die een in de buik overleden tweelingbroertje had, zwangerschappen van bekenden waarbij in eerste instantie op de echo twee kindjes te zien waren, maar waarvan eentje het niet gehaald had.. Er schoten allerlei dingen door mijn hoofd, waar ik, om voor mij tot dan toe, onverklaarbare redenen vaak heel erg door geraakt was.
Toen het huilen stopte en ik wat tot rust kwam, voelde ik: Wow.. dan was ik misschien dus ook niet alleen in de baarmoeder.. Heb ik dus een tweelingbroertje of -zusje verloren en daarom speelt die doodsangst steeds zo op, de angst om zelf dood te gaan, anderen te verliezen, de geraaktheid als het om andere tweelingen gaat.. Er viel heel wat op z’n plek. En tegelijkertijd kon ik er met mijn mind niks van maken.
“Hoe kan zoiets nou zoveel impact hebben? Ik kan dit toch nooit bewijzen. Wat praat ik mezelf nu weer aan?!”
Mijn hoofd vond er van alles van.
Mijn lijf ook, trouwens, zoveel verdriet kwam er uit. En dat heeft wel een paar dagen geduurd. Het voelde echt als rouw.
Rouwen om…? Ja dat voelde heel vreemd.. Om wat of wie nou eigenlijk precies en toch voelde het zo. Je lijf is wijs, zeg ik altijd, en dat geldt natuurlijk ook voor het mijne. Ik voelde een enorme ontlading en zelfs iets aan opluchting in de tijd die volgde. En ook verwarring hoor, en veroordeling. En schaamte… Want: hoe dan?! Wat is dit, waar slaat dit op…?
Ik heb het even voor me gehouden, durfde het niet te delen met m’n Allerliefste lief ook niet. Toen ik dat wel deed reageerde hij heel lief en nuchter. Ook in de dagen daarna, toen ik me doodergerde aan hem en hartstikke onaardig deed, terwijl ik gewoon een probleem met mezelf had, reageerde hij heel lief en begripvol. “Je hoeft dit niet alleen te doen, ook al snap ik en jij er misschien niks van. Als je verdrietig bent, kun je dat gewoon bij mij zijn” (L)
Ik deelde het met wat mensen, mondjesmaat. De schaamte was nog te groot. En ook nu nog, want er zijn best wat mensen die dichtbij staan, maar die er niets over weten. Het voelt zo waar en kloppend, en tegelijkertijd zo onwerkelijk en raar. Onmogelijk zelfs ofzo.
De dagen nadat ik ‘er achter kwam’ las ik in sneltreinvaart twee boeken over ‘alleengeboren tweelingen’. It’s a thing. En het kan allerlei patronen in het latere leven met zich meebrengen. Zo ontdekte ik dat mijn eenorigheid (links ben ik slechthorend) hier ook mee te maken kan hebben. Net zoals de angst voor de dood en de paniekaanvallen die hiermee gepaard gaan. En ook het gevoel er altijd alleen voor te staan en juist alles alleen móeten doen (van mezelf). Deze patronen kunnen overigens ook allerlei andere oorzaken hebben, he.
Het lezen gaf me rust. Herkenning en erkenning ook.
Ik deelde het zelfs met mijn ouders. Dat was spannend, want straks vinden ze me echt gek. Of ik drop iets bij hen, dat hen van streek maakt. Want als zij mij ‘geloven’ betekent dat ook dat zij mogelijk een kindje verloren, vroeg in de zwangerschap… Tjah… Het was nogal wat allemaal.
En ook dit nu, dit delen. Is wat. Eng vind ik het. Bang voor veroordeling. Bang om gek gevonden te worden. En tegelijkertijd ‘weet’ en voel ik dat het klopt. Het lijf is wijs. Het verdriet was intens en oprecht. De spanning, ontladingen opluchting echt.
Alleengeboren tweeling dus. Een verloren tweelinghelft. In de baarmoeder, waardoor ik al heel vroeg geconfronteerd werd met plotseling verlies, met de dood, met verlaten worden, met me incompleet voelen.
Want hoe jong en pril het ook was, de herinnering is er. Op diep, onbewust celniveau en in de energie. Hoe onverklaarbaar het ook is.
Ik geef mezelf nog even de tijd alles te processen en te laten zakken. Ondertussen zijn er in korte tijd al heel wat puzzelstukjes op z’n plek gevallen. Daar deel ik misschien nog een andere keer over. Ik voel in ieder geval meer rust en vertrouwen en kan hierin stap voor stap de nodige dingen doen voor mezelf, qua heling en het een plaats geven.
Voor nu: dankjewel dat je dit las. Ik hoop dat het je lukte dit met een open blik te lezen, met zo min mogelijk veroordeling. En als je die veroordeling dan toch voelt, vraag ik je die voor jezelf te houden. Ik heb even genoeg aan mezelf hierin 😊
En als je dit las en je geraakt voelde.. misschien herken je er op onbewust niveau wat in. Wat niet perse wil zeggen dat jij ook een alleengeboren tweeling bent, maar het zou misschien kunnen.
Stiekem komt het vaker voor dan je denkt. Vroeger waren de echo’s veel minder geavanceerd waardoor dit soort dingen vaak onopgemerkt bleven bijvoorbeeld.
Je mag me er altijd wat over vragen en als jij het herkent en hier nog heling op wilt/ verwerking, let me know. Dan kijken we samen eens wat passend is.