Twee intentie kaartjes naast me. M’n tweede koffie al op. Een glas water en op mijn rug de zon.
Zo zit ik er op dit moment bij. In mijn praktijk met mijn laptop voor me.
Ik zucht even diep. Mijn lichaam voelt nog beurs van de massage van gisteravond. Spanning voelde hij. Gespannen spieren. In mijn rug, nek en onderrug.
En tja, spanning. Terwijl ik hier nu zit voel ik dat die spanning er is. De afgelopen maanden hebben veel in het teken gestaan van mezelf. Loslaten wat nog in mij speelde en mij niet meer dient. Van begin dit jaar ontdekken dat ik een alleen geboren tweeling ben (mijn tweelinghelft heeft het fysieke leven al vroeg in de buik ‘losgelaten’), tot dynamieken in mijn familiesysteem en (verlate) rouwverwerking van een verloren kindje in mijn eigen buik, een bijna naar schoolgaand kind en recent ook nog een kitten erbij. Ik voel dat ik dat één ding eigenlijk helemaal niet durf te delen. Over het verlies van een kindje.
Bang dat iemand er wat van vindt. Ik heb het er ook niet vaak over. Het verlies is ook niet recent. Het gaat over een vroege miskraam een jaar voor ik zwanger werd van Fenne. Toen soort van ‘niet opgemerkt’. Geen aandacht aan geschonken. Onder het mom van: ‘Valt allemaal wel mee’. Toch kwam dat verdriet dit jaar naar boven. Het wilde gevoeld worden. Speelde onbewust nog in mij, en diende mij niet meer.
Saskia
“Ik voelde mij in het gesprek gehoord en Lanne legde al vrij snel de vinger op de zere plek. Dat gaf mij de doorslag om aan de slag te gaan met Lanne.”
0 reacties