Stockholm, de stad van de Zweedse vrouwen. Ronde borsten, lange blonde haren, witte rechte tanden, gave gezichten met, naar mijn mening, nét iets teveel make-up, waar hardlopen het nieuwe wandelen is en waar fitnessen in een park onderdeel is van ieders ochtendritueel.
Zo.. daar ben ik dan nieuw, vanuit een ‘wereld’ waar ik steeds meer leefde naar ‘je bent mooi zoals je bent’, ‘lang of kort haar, ik ben Lanne’, ‘goed zorgen voor jezelf is belangrijker dan persé een strakke buik hebben’, ‘een beugel?! nee joh,’, ‘tanden bleken? dat kan toch nooit goed zijn voor je tanden!’…. Koud deze ‘wereld’ in die Stockholm heet, vol beaty, uiterlijk vertoon en een beetje arrogantie.
Ik draag meer make-up dan ik in Nederland deed, ik heb een poging gedaan tot hardlopen, ik maak me druk om wat ik aan doe, wacht met smart op mijn eerste bezoek aan de tandarts hier, zodat ik met een stralend witte lach het gebouw weer uit kan lopen.
Dat dus… Dat is dus wat onzekerheid met mij doet in dit geval.
Onzekerheid over of ik hier wel tussen pas, over of ik hier wel vriendinnen ga maken, over of ik hier niet teveel opval als Niet-Zweedse, met sneakers in plaatst van mooie laarsjes of sandalen met perfect gelakte teennagels, met een kort opvallend leren jasje in plaats van een parka in een neutrale kleur…
Gelukkig realiseerde ik me vorige week dat ik af en toe dit soort gedachten had, dat ik meer nadacht over het hier wel of niet ‘tussen passen’, het er wel of niet ‘bij kunnen/willen horen’. En gelukkig was dat het moment waarop ik wist, het maakt écht niets uit. Lang of kort haar, krullen of stijl, blond of bruin, met of zonder make-up, goed gestyled of in een jogging broek, gemanicuurde nagels of afgekloven kootjes…
In hokjes en stereotypen denken is iets dat we onszelf aan doen, laat ik nu dan maar weer gewoon degene zijn die al die hokjes openbreekt en gewoon iets aantrekt omdat ík vind dat dat leuk is, het me goed staat of omdat ik daar gewoon zin in heb. Laat ik zelf maar bepalen hoe veel of weinig make-up ik draag zonder me iets aan te trekken van hoe de gemiddelde vrouw er hier uit ziet. Laat ik zelf weer kíezen om te sporten omdat ik het wíl in plaats van dat te doen omdat ‘iedereen het doet’..
En oké…, let’s be honest.., die witte stralende lach, met een beetje scheve tandjes…, die klinkt nog steeds wel interessant… 😉 Ik ga eens nazoeken hoe ik bij een tandarts terecht kan.
Straal en Leef!