De zon schijnt, het is nog vroeg en ik voel de drang om te gaan hardlopen.
Vraag me niet waar die drang vandaan komt, want geloof me.. GEEN IDEE!
Dus, gezond ontbijtje, halve liter water, sportoutfit en hardloopschoenen aan, zo ik kan gaan!
Tot daar gaat het allemaal vrij gemakkelijk, vlot en alsof ik nooit anders heb gedaan, terwijl ik in werkelijkheid al in geen tijden meer echt heb hardgelopen. Maar dan ontkom ik er niet meer aan, zal ik toch écht moeten gaan lopen.
En dat is waar mijn gevecht met mezelf – lees: mijn conditie, mijn doorzettingsvermogen, mijn wilskracht en mijn geweten – begint.
Een tempo zoeken, de grootte van mijn passen, mijn voeten die te zwaar op de grond klappen, die oma snelwandelende oma die ik toch echt wel in moet halen…
Dat soort dingen.. Denk ik ook ff ontspannen te kunnen gaan hardlopen.
Dan stel ik mezelf een doel: ‘Pas na die bocht mag ik wandelen’. En als me dan zo’n doel stel vraag ik me enerzijds af of het wel goed genoeg was, of ik zo wel echt iets train, en anderzijds vraag ik me af of ik niet te hard van stapel loop.
Helaas was het dat laatste deze keer, en ook dan vraag ik me weer af wat het effect van deze training is haha. Loop ik ff lekker, vraag ik me weer af of mijn ademhaling niet absurd hard hoorbaar is bijvoorbeeld…
Terwijl ik dit schrijf lach ik stiekem een klein beetje om mezelf. Uiteindelijk viel het namelijk allemaal wel mee… ik liep lekker, ademde goed door en tjah.. dat tempo, misschien wat over enthousiast, maar door het af te wisselen met wandelen heb ik een prima rondje gelopen.
Zonder horloge, dus geen idee hoe lang, zonder telefoon, dus ook geen idee van de afstand. Ik vind het prima zo. Het voelde goed, heb genoten van de zon, voelde de wind langs mijn gezicht en zat na afloop heerlijk in het gras aan het water te mediteren.
Wat dan ook mijn dag maakte vandaag.., ik weet het niet.., ik weet alleen dat ik opnieuw een prima dag heb gehad, lekker ontbeten, gesport en gemediteerd. Prima dag om het weekend mee te beginnen.