Een mooi wit opgemaakt bed met stevige dikke kussens, een heerlijk donzen dekbed dat lekker om je heen valt, met een fijn witte overtrek en een dik matras. Hmmm.. een bed waarin ik ontspannen en enthousiast mijn leven aanschouw en beleef.
Of
Het binnen stappen van een kamer, in een plek die ik niet herken, waar ik niet goed zie en hoor en waar ik me gespannen voel. Brrr… een kamer waarbij ik op de tast in het donker mijn leven probeer vorm te geven.
Twee totaal verschillende beelden die ik voor me zie als ik aan Stockholm denk. Als ik denk aan het avontuur dat wij aan gaan. Als ik me voorstel hoe het gaat zijn om een nieuw hoofdstuk te gaan schrijven van mijn leven en te ervaren wat ik allemaal kan en wat mijn grenzen zijn in een totaal nieuwe situatie.
Beide scenario’s zie ik soms voor me. Gelukkig zie ik vaker het eerste dan het tweede scenario voor me. En gelukkig weet ik dat iedere keer als ik het tweede scenario voor me zie, ik er voor kan kiezen in mijn warme witte bed te kruipen en met enthousiasme mijn ervaringen in die nieuwe kamer te aanschouwen. En ik hoop dat ik daarmee die donkere kamer steeds iets lichter weet te maken. Dat stelt me gerust.
Ook al weet ik dat dat bed soms misschien wat verder weg zal staan dan ik zou willen het enthousiasme me even in de steek zal laten, en dat ik het bed waarschijnlijk ook wel eens kwijt zal zijn. Ik weet dat ik het ook weer zal zien staan.
Ik heb er zin in, dat schreef ik vorige week ook al.
Ik heb er vertrouwen in, dat liet ik vorige week al door schemeren.
Ik stap een onbekende kamer in en aanschouw deze stappen vol vertrouwen, ontspannen en enthousiast vanuit mijn witte bed.
Dat is een mooie gedachte, denk ik zo.
Vertrouw en Leef!