Ik hou van inzichten.
En inzichten houden van mij.
Want hoe meer ik ze toelaat, hoe meer ze er zijn.
Iedere ochtend de yogi uithangen, structureel mediteren, bewust keuzes maken en minstens één activiteit per dag mindful doen.
Heerlijk voelt dat! Meer rust in mijn hoofd, beter kunnen relativeren, milder naar mezelf en naar anderen, minder (voor)oordelen en mijn leef tijd gemakkelijker kunnen nemen zoals het is. En dankzijn dit alles, lijk ik langzaam meer inzicht te krijgen in mijn eigen handelen, keuzes die ik maak (of juist niet…!) en bepaalde patronen waaraan ik vasthoud.
Dat gaat zo goed… Bij vlagen.. En dan is het weer weg…
Het gekke vind ik dus dat dit soort dingen niet voor altijd zijn. Opeens heb ik geen zin om eerder op te staan voor yoga of even rustig de tijd te nemen voor mezelf door te mediteren.
Waarom bij vlagen, ondanks dat fijne effect..? Dat effect lijkt me bijna tegen te werken… Alsof ik denk:
“Zo, dat kan ik!! Door naar het volgende!”
Of
“Zo, dat kan ik!! Nu kan ik het ook zonder, niet meer nodig!”
Of heb ik het het ene moment gewoon harder nodig dan het andere moment? Of…
Of zit het toch anders…?
Tijdens het schrijven van deze blog denk ik aan iemand die mij eens omschreef als iemand die last heeft van het ‘moetisme’.
En ontdek dat nu mijn inzicht is, dat die drang van het willen blijven doen, het vol moeten houden van mezelf, misschien juist hetgeen is dat er voor zorgt dat ik er mee stop.
Beter helemaal niet meer doen en het ‘vergeten’, in plaats van mezelf teleurstellen als ik het wéér niet gedaan heb, ondanks mijn goede voornemen..
Misschien is het van alles wat.. wie zal het zeggen.
En dan voel ik me dankbaar, dat deze bewustwording, ontstaan vanuit die eerdere ‘vlagen’, mij dit het volgende inzicht brengt, en ik denk: ‘Is er ooit iets voor altijd??’
Ik sluit mijn blog mindful af en ik zie mijn favoriete meditatieplekje in zicht….
“Ik Leef!”