Donderdagavond is voortaan mijn favoriete avond van de week. Lekker naar yoga, waar het altijd gezellig is! Van te voren eten we meestal bij papa en mama, ook leuk!
Nadat alle matjes klaar liggen en de yoga ruimte – in het toch wel kerkelijke Sprang Capelle – wordt gevuld met het harde lachen van tien vrouwen, als antwoord op de meest slappe en zelfs schunnige grappen, is het tijd om een kaartje te trekken, voordat de yoga begint.
Een kaartje met een spreuk. We lachen verder om die spreuk, barsten in tranen uit of leggen ‘m naast ons neer en trekken volgende week weer een nieuwe.
De ene spreuk doet mij meer dan de andere spreuk, maar iedere week schrijf ik de spreuk op in mijn schriftje. Om ze te onthouden, mezelf er later nog eens aan te herinneren, omdat ik geloof dat misschien niet ík degene ben die het kaartje kiest, maar dat het kaartje mij kiest.
De spreuk: “Ik laat mijn verdriet toe op weg naar harmonie”, heeft mij al een paar keer gekozen de laatste maanden. En dat uit een stapel van ik denk wel 300 kaartjes… Toeval?
Ik houd het kaartje in mijn hand vast en lees het nog eens “Ik laat mijn verdriet toe op weg naar harmonie”.
Ik leg het kaartje naast mijn matje, met de tekst naar boven, zodat mijn blik er nog een paar op valt tijdens de les. Als ik thuis kom schrijf ik ‘m nog eens op in mijn schriftje. “Ik laat mijn verdriet toe op weg naar harmonie”, staat nu in mijn eigen handschrift in mijn eigen schriftje.
Bijzonder en jammer tegelijk dat zo’n kaartje met een spreuk mij zo aan het denken kan zetten. Me bewust maakt van het feit dat verdriet toe laten mij niet zwak maakt, maar soms zelfs helpt weer rust te vinden, oké te zijn met wat me verdrietig maakt en dat ook dit weer overgaat.
Vandaag had ik zo’n dag. Een dag waarin ik mijn verdriet toe liet. Een dag waarop ik hard huilde en soms tegelijkertijd lachte. Een dag vol gedachten en angsten, maar ook een dag vol lieve woorden en berichten.
Want nu onze verhuizing naar Stockholm steeds dichterbij komt, komt ook het afscheid nemen steeds dichterbij. Vrienden die we voor het laatst zien, familie die op vakantie is tijdens ons vertrek, afronden op het werk, de laatste keren werken met mijn leerlingen… Het wordt allemaal steeds concreter.
Zoals een vriendin me net stuurde: “Het is zoals in de mini playback show..’Het is spannend, maar toch ook fijn’.”. En dat is het.., dat ik mijn verdriet vandaag de vrije loop laat, betekent niet dat ik niet meer wil, niet dat ik het niet meer zie zitten en zeker niet dat we niet gaan. De enige betekenis die ik er vandaag aan wil geven is dat het heel normaal is en dat ik op weg ben naar harmonie… Zo maakt een simpel kaartje me toch iedere week weer een beetje wijzer. 😉
Benieuwd naar mijn kaartje van aanstaande donderdag.
Huil, Lach, Leer en Leef!