Toen we een paar dagen in Stockholm waren, zaten we toevallig in hetzelfde hotel als Douwe Bob, in verband met het Songfestival. Grappig om hem en zijn crew zo van dichtbij te zien tegenover ons in de ontbijtzaal.
Ondanks de tekst van zijn nummer, leek hij het toch best druk te hebben en van ‘slow down’ leek weinig terecht te komen. Die tijdsdruk leggen we onszelf toch vaak op, of laten we ons opleggen.
Toen ik laatst even thee dronk bij een vriendin, met een kindje van 2,5 werd het me weer even duidelijk hoe mooi het is als je die tijdsdruk niet voelt, als je eigenlijk geen tijdsbesef hebt.
Lekker weertje, dus we zitten te kletsen in de tuin in de zon. Om de zoveel tijd, soms wat vaker dan gebruikelijk heb ik het idee, heb ik honger, maar dat geldt natuurlijk ook voor de vissen in de vijver bij mijn vriendin. Tijd om de vissen eten te geven dus.
Gehurkt aan vijver, met haarmoeder aan haar zij, graait ze met haar kleine 2,5-jarige handje voorzichtig wat balletjes visvoer uit een tonnetje. In slow motion opent ze het kleine handje met gekleurde balletjes en laat ze in het water vallen. Vijf hongerige vissen happen springend naar de drijvende balletjes. Gehurkt bekijkt ze de etende vissen. Langzaam gaat datzelfde handje opnieuw het tonnetje in en graait er weer een piepklein handje balletjes uit om dit vervolgens in hetzelfde tempo het water in te laten zweven. Gehurkt bekijkt ze met dezelfde bewondering de etende vissen. “Oeh, spettert!” zegt ze enthousiast en verrast als de vissen opnieuw springend vechten om de balletjes.
“Nou, zo gaat het nog wel even duren voordat ze genoeg gegeten hebben”, hoor ik mezelf zeggen. Waarop mijn vriendin me herinnert aan het feit dat haar meisje ook helemaal geen haast heeft en tegelijkertijd een flinke scheut balletjes het water in gooit vanuit het tonnetje.
Voor ons ging het toch allemaal wat langzaam en kon het onbewust best efficiënter, niks ‘slow down’.
Die rust, die bewondering, dat enthousiasme alsof het de eerste keer is dat ze dit doet, terwijl ik weet dat dit al de zoveelste keer is, vind ik mooi om te zien. Ik hoop dat ze dit nooit verleert.
Mindful de vissen eten geven, daar had dit kleine meisje geen liedje ter herinnering, boek of cursus voor nodig.
Zij Leeft en ik Leef haar, met mijn beste kunnen, na!
Vraag nu een Nieuwe Kijk-sessie aan als jij ook meer vanuit je hart wilt Leven!.
Heb jij al een tijdje het gevoel er meer uit te willen halen, omdat je voelt dat er meer in zit? Of voel jij dat het tijd is meer te gaan ‘doen wat jou écht blij maakt’, kom op en ga voor die gratis sessie (t.w.v. €197,-).
En vind jij het leuk mijn mails te ontvangen net zoals honderden anderen? Schrijf je dan hier in.