In de ring

Sta ik dan. In het toilet van de sportschool. Kijkend in de spiegel. Vechtend tegen mezelf alsof ik in een boksring sta.
Jeee wat is dit confronterend.
M’n Allerliefste lief ligt nog ergens in diezelfde sportschool op een apparaat zijn oefeningen te doen. Zich afvragend wat hij verkeerd heeft gedaan. Waarschijnlijk kost die vraag beantwoorden hem meer energie dan de zwaarste oefening die hij zichzelf oplegt.
Wat hij verkeerd heeft gedaan? Niks.
Wat ik de volgende keer beter anders kan doen? Beginnen bij het begin!

Laat ik beginnen met vertellen dat ik de laatste tijd sporten hier een issue ben gaan vinden. Voorheen deed ik yoga, was fijn mix van Engels en Zweeds, ik hoefde alleen maar de trap van ons oude appartement af te lopen, m’n mat uit te rollen en één keer per week yogales was een feit. Na onze verhuizing ( van het ene appartement naar het andere,bijna een jaar geleden nu..), ben ik niet meer gaan sporten. Wel zelf, maar geen lessen. Opeens was de taal een probleem. Op

 

eens zou ik toch nooit vrienden vinden tijdens sporten, want Zweden praten toch nooit tegen een vreemde. Opeens was yoga niet meer leuk. Opeens is de boksschool hier beneden (hoe toevallig wil je het hebben?!), geen optie meer omdat het geen kickboksen is. Opeens ga ik eerst nog 3 keer op vakantie en 5 keer naar Nederland voordat ik een keer ga bedenken wat ik qua sporten ga doen.

Ha! Wil je meer excuses? Ik kan er vast nog wat bedenken, maar kies er ff voor het hierbij te laten.

“You get my point, right?!”

Waarom eigenlijk

Wat is het probleem? Nou niet dat ik vind dat ik moet sporten, wel dat ik voel dat ik wil sporten. Omdat ik voel dat ik kracht verlies, omdat ik voel dat ik niet altijd meer even blij ben met mijn blote buik, omdat ik me soms gewoon niet zo fit voel. Reden genoeg dus, om het ‘niet-sporten-probleem’ aan te pakken.

M’n Allerliefste lief weet van dit probleem dus regelde een paar weken geleden een gratis sportkaart voor me. Een maand lang gratis sporten in een sportschool aan de overkant van de straat. Top! Want ik wil niet ver weg moeten om te sporten, dan ga ik niet. #zelfkennis

M’n Allerliefste lief sport best fanatiek, dus die had zijn zinnen er in Nederland al opgezet.

“Als we thuis zijn heb ik maar 3 prioriteiten: iets leuks met jou doen, lekker eten en sporten.”

Dus: 2 januari na een vlucht om 7 uur ‘s ochtends, zijn we samen klaar om naar de sportschool te gaan. Goed moment om die kaart te gebruiken, dacht ik. Alles in m’n lijf schreeuwt: “Nee! Ik ben moe!”, het intentiekaartje dat ik trek zegt: “Vandaag luister ik naar de signalen van mijn lichaam”, maar ik denk:

“Kom op, niet flauw doen. Ongesteld zijn, een korte nacht en weer afkicken van alle vrienden en familie in de buurt is geen excuus. Gaan!”

Alles staat me tegen

Dus ik ga. Omdat ik deze blog niet veel langer wil maken, omdat anders niemand ‘m af leest, hou ik het kort vanaf nu.
De sfeer in de sportschool staat me tegen, de muziek vind ik stom, het is te druk. Ik voel me opgelaten. Als warming up loop ik 6 minuten op de loopband. Daarna legt mijn lief me de eerste oefening uit van het schema dat hij voor me in elkaar heeft gezet. Ik voel iedereen naar me kijken. Ik vraag me af hoeveel kilo ik moet pakken voor de eerste oefening. Hoeveel kilo ik nodig heb om het ‘goed‘ te doen. Om te bewijzen dat ik niet slap ben, dat ik dit heus wel kan. M’n lief gaat z’n eigen oefeningen doen en ik sta te kijken naar de kilo zakken die voor mijn neus staan. Ik pak een zak, 10 kilo, probeer ‘m in m’n nek te leggen op lunges te doen. Lukt niet. Geen idee hoe ik dat lompe ding op m’n nek moet krijgen.

Ik voel: dit wordt niets. Met deze intentie, bewijsdrang, het gevecht met mezelf is geen enkele sport leuk, geen sportschool mooi genoeg en geen workout voldoende. Dus sta ik te vechten tegen de tranen terwijl ik in de spiegel kijk.
Het is confronterend dat ik m’n eigen sportieve kunnen opnieuw ga ontdekken, kan ik wat ik twee jaar geleden kon, of niet?! Ik ben bang mezelf teleur te stellen, het niet goed genoeg te doen. Alles in me blokkeert en ik heb geen idee wat ik hier doe.

“Wat doe ik hier? Voor wie ben ik hier? Word ik hier nu blij van? Nee!” 

Wat dan wel!?

En tuurlijk.., soms moet je even doorzetten, doorbijten en niet te flauw zijn. Maar soms moet je gewoon doen wat je kaartje te zegt: Luisteren naar de signalen van je lichaam.

Gisteren had mijn lichaam gewoon even rust nodig. Een paar yogahoudingen in de woonkamer. Ik hoefde me niet te bewijzen aan m’n lief, niemand keek echt naar mij en die kilo’s boeien me eigenlijk helemaal niets. Want ik sport om het leuk te hebben, om te fit(ter) te voelen, omdat het lekker is om even te zweten. Morgen ga ik weer, poging twee.
Nu is ongesteld zijn inderdaad geen issue en laat ik al die andere excuses voor wat het is. Wat ik nu dus anders doe? Gewoon, beginnen bij het begin, zonder al te veel verwachting die sportschool binnen lopen, doen wat ik wil doen en hoe ik het wil doen. Plezier hebben in het bewegen, het ontdekken en mezelf toestaan het niet te kunnen. Want heel eerlijk: ik heb geen idee vanaf hoeveel kilo of hoeveel setjes ik vind dat het goed genoeg is… laat ik dan alles wat ik doe voor nu gewoon goed genoeg vinden. Dat maakt het allemaal een stuk leuker.

Ongeacht de drukte, de starende blikken, de bewijsdrang naar mezelf. Geen tranen, alleen zweetdruppels 😉

Doe wat goed voelt en Leef!

Denk jij: Ja lekker makkelijk, maar m’n eigen ding doen.. Geen idee waar ik moet beginnen? Vraag dan een gratis Nieuwe Kijk-sessie aan (t.w.v. €197), dan spreken we elkaar binnenkort hier even over en geef ik je meteen wat tips! Want ik heb daar gelukkig heel veel manieren voor die ik graag met je deel ?!

En vind jij het leuk mijn mails te ontvangen net zoals honderden anderen? Schrijf je dan hier in

0 reacties