Zo… het heeft even geduurd en tegelijkertijd is het ontzettend snel gegaan.
Van een leuk idee, naar een heuse stap in de richting van een avontuur dat we al jaren eerder bespraken.
En nu liggen we dan in een hotelbed in Stockholm. Met een theetje op mijn nachtkastje, heerlijk gegeten en een wandeling gemaakt door het mooie Stockholm.
Geen thuis, geen auto, geen fiets op dit moment. Wel de sleutels van de auto van papa en mama in mijn handtas, wel de Eftelingkaartjes die we aan anderen zouden geven, inde rugzak van mijn allerliefste lief. We zouden ‘ons’ niet zijn, zonder zoiets onhandigs.
Een huis dat zowel mijn allerliefste lief als ik pas één keer hebben gezien, los van elkaar. Een huis dat we morgen voor het eerst samen zullen gaan bekijken.
Niet een huis dat we al van binnen en buiten kennen voordat we er in trekken. Niet het klussen met papa en andere vrienden en familie, niet het winkelen voor een nieuwe inrichting met oma, mama of vriendinnen en niet het eindeloos nadenken over de indeling met elkaar. Wel het enthousiasme over een nieuw huis, nog meer de onzekerheid over de ervaring van de stad, buurt, buren en de taal, maar ook de jeukende handjes om van een nieuw huis ons thuis te maken.
Het afscheid vandaag was moeilijk en emotioneel, maar ook supermooi! Zoveel vrienden en familie, nog meer neefjes en nichtjes, zoveel tranen en knuffels, maar bovenal heel veel trots en liefde. In het vliegtuig hebben we, zoals ook de afgelopen dagen, heel mooie brieven en kaarten mogen lezen. Vol trots, liefde en allemaal goudeerlijk. Voor de medereiziger die een waterval wil bezoeken deze zomer, zorgden wij vanmiddag voor een voorproefje. Ik ben benieuwd welke waterval dat kan evenaren ;-).
Every journey begins with one single step..
Vandaag voelde dit als een grote sprong in een diep, zwart gat. En tegelijkertijd voelt het als een kleine stap in de richting van een avontuur dat ons nieuwe kansen, mogelijkheden en mooie ervaringen gaat brengen.
Een tijdje geleden besprak ik met iemand dat ik het jammer vond dat mensen hun dankbaarheid vaak pas tonen als iets ten einde komt. Waarop zij zei: “….maar wat mooi dat jullie het nu horen, vaker wordt zoiets pas gezegd wanneer iemand is overleden.” Dat is pas omdenken…!
Met dat in gedachten drink ik mijn laatste slok thee en voelt dit als het juiste moment voor het afsluiten van deze indrukwekkende dag.
Dromen over wat vandaag is geweest en wat gaat komen.
Leef!