Denken in hokjes
Een nieuw huis, nieuwe omgeving, nieuwe stad en natuurlijk ook heel veel nieuwe mensen. Supertof, omdat ik hou van dit soort nieuwe dingen. Geeft me energie, al vind ik het soms ook even doodeng.
Het valt me op dat bijvoorbeeld bij zo’n nieuwe ontmoeting, er uit wordt gegaan van allerlei ‘vanzelfsprekendheden’. Of aannames.
Nu ik het als aannames beschrijf komen er opeens allerlei wetenswaardigheden en ‘trucjes’ naar boven vanuit communicatielessen/ cursussen en dergelijke…
Maar dus…, daar ging ik het niet over hebben.
Vanzelfsprekendheden, dat was mijn onderwerp van vandaag;
Mijn allerliefste lief en ik spraken met wat andere Nederlanders af in een bar. Allemaal onbekenden voor ons, dus de grote kennismaking kon beginnen.
Iemand vertelt me dat ze hier is, alleen, voor werk, 25 jaar, reist regelmatig terug naar Nederland. Ik hoor mezelf vragen: “Ah, je hebt geen vriend in Nederland”. Zij antwoordt zonder vreemde blikken, maar ik besef me, dat ik met deze vraag het als vanzelfsprekend neem dat ze samen is/zou kunnen zijn met een man. Waar dat natuurlijk net zo goed een vrouw had kunnen zijn.
In dit geval deed mijn vraagstelling er niet toe kennelijk, maar ik herinnerde mezelf met deze vraag wel weer aan alle ‘hokjes’ waarin we denken. Aannames die we doen, verwachtingen die we al van jongs af aan meekrijgen en die we vaak ook nog eens, al dan niet onbewust, naleven. Over alles is nagedacht, voor alles zijn geschreven en ongeschreven regels en overal zijn verwachtingen.
Over verwachtingen of misschien meer ‘keuzes‘ maken heb ik al eens eerder geschreven; verwachtingen die ik van mezelf had of dacht dat anderen die van mij hadden. Soms vind ik het lastig, maar juist door die vanzelfsprekendheden los te laten en te ontdekken wat ik zelf echt wil, wil weten of wil delen, wordt mijn leven steeds meer van mij en steeds leuker!
Dit keer was het een vraag met betrekking tot geaardheid die me aan het denken zette, maar zo kan ik er nog wel 100 bedenken. En nee.., ik ga ze niet allemaal opnoemen, maar ik denk wel dat ik hier ooit nog eens op terug kom.
Leef!